Samburu są to suche, w większości półpustynne równiny ciągnące się na północ od góry Kenia. Co jakiś czas w oddali możemy zobaczyć poszczególne góry wzniesienia i wulkany zwiększające jednak wrażenie pustki jaka rozciąga się dookoła. Drogi, poza główną tzw. Autostradą Transasfrykańską są dość kiepskie i w większości gruntowe. Region ten jest niesamowicie gorący. W najchłodniejszych okresach temperatura sięga najniżej „tylko” 23 stopni Celsjusza. Jedyny cień pod jakim możemy się schować dają nieliczne niestety i skupione głównie w okolicach źródeł wody kolczaste, rozłożyste drzewa Akacji Parasolowych, niezwykle kolczaste Akacje „Gwiżdżące”, Sykomory rosnące w okolicach koryt rzek oraz palmy Doum czyli Widlice Tebańskie.

Tereny te zamieszkiwane są w największej ilości przez grupy etniczne Samburu, Rendille i Borana. To właśnie od plemiona Samburu swoją nazwę wzięła ta kraina. Samburu w języku polskim znaczy „Motyle”. Tak nazywają siebie samych członkowie tego niezwykle barwnego, konserwatywnego i nomadzkiego plemiona.

Jadąc drogą zobaczymy głównie brunatno złocistą suchą ziemię i wyschnięte na wiór szare krzaki. Jest cicho, pusto, niezwykle spokojnie i dziko. Niewielu jeździ tam turystów w porównaniu z innymi parkami i rezerwatami na zachód czy południe od Mombasy i Nairobi, tak więc niewiele samochodów porusza się tamtymi drogami. Również często – zwłaszcza na północ od Samburu możemy napotkać przydrożne, kontrolne posterunki policji. Te rejony nie są uznawane za całkowicie bezpieczne. Jednak  chodzi głownie o miejscowe, międzyplemienne utarczki i drobne sąsiedzkie konflikty.

W tym regionie jest wiele rezerwatów przyrody narodowych i prywatnych. Do najczęściej odwiedzanych należą narodowe rezerwaty Samburu i dosłownie przylegający doń Buffalo Springs i rezerwat Shaba z pozostałościami powulkanicznymi. Po dziesiątkach safari jakie odbyłam w parkach i rezerwatach na południu i wschodzie Kenii, oglądając podobne krajobrazy i prawie zawsze te same gatunki zwierząt – zawsze myślałam o Samburu jako o mistycznym miejscu, gdzie wszystko jest inne, niż reszta część Kenii. Nie myliłam się 🙂

Gdy przekroczyliśmy bramę Narodowego Rezerwatu Samburu, znalazłam się w innej Kenii. Krajobraz na początku wydawał się być monotonny. Wszędzie suche i brązowoszare krzaki i trawy. Nie tak wyobrażałam sobie Samburu z opowieści i artykułów w Internecie. Kojarzyło mi się bardziej z Namibią, której krajobrazy niejednokrotnie widziałam na filmach produkcji BBC. Przestał doskwierać mi brak „tych widoków” kiedy zobaczyłam z daleka szerokie koryto rzeki Ewaso Ngiro, w której spokojnie stały i piły wodę słonie, a z każdej jej stron okalał rzekę wysoki brzeg ze złocistego piasku i rozgałęziające się palmy Doum i zielone gęstwiny różnego rodzaju akacji – oniemiałam z zachwytu.